prof. dr hab. Edward Grzegorek
Grzegorek, Edward ( 1946 - )
Edward Grzegorek urodził się 8 sierpnia 1946 w Kluczborku w województwie opolskim. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Kluczborku 1953-1960, gdzie również ukończył Technikum Mechaniczne w 1965. Studiował matematykę na Uniwersytecie Wrocławskim uzyskując tytuł magistra w 1970 na podstawie pracy ”O różnych sigma-ciałach niezmienniczych ze względu na operacje A.”…….. (promotor prof. Edward Marczewski ). Stopień doktora nauk matematycznych otrzymał w Instytucie Matematycznym PAN we Wrocławiu na podstawie rozprawy „Permutacje produktów” w 1975 (promotor prof. E. Marczewski.) W Instytucie Matematycznym PAN w Warszawie uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy „Mnogościowe, miarowe i topologiczne własności sigma- ciał zbiorów” 1980. Tytuł naukowy profesora nauk matematycznych otrzymał w 1990.
Pracę zawodową rozpoczął 1grudnia 1970 na stanowisku inżyniera-stażysty w Dziale Funkcji Rzeczywistych i Teorii Prawdopodobieństwa, w Pracowni Instytutu Matematycznego PAN we Wrocławiu. Od 1 października 1971 do 30 września 1974 odbywał studia doktoranckie w Instytucie Matematycznym PAN we Wrocławiu w zakresie Teorii Miary, następnie w tym samym Instytucie pracował na stanowisku starszego asystenta 1974-1976, oraz adiunkta w Zakładzie Analizy Harmonicznej i Teorii Miary 1976-1981. W 1981 przeniósł się do Gdańska i rozpoczął pracę w Instytucie Matematyki Uniwersytetu Gdańskiego, w Zakładzie Algebry na stanowisku adiunkta następnie docenta. Stanowisko profesora nadzwyczajnego Instytutu Matematycznego UG objął w 1990, a od 1997 pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego.
Staże Naukowe. W 1977 roku przebywał jeden miesiąc na konsultacjach u prof. A. Hajnala w Instytucie Matematycznym Węgierskiej Akademii Nauk w Budapeszcie w okresie gdy przebywał tam prof. P. Erdos .
W Uniwersytecie Gdańskim pełnił różne funkcje administracyjne. Od 1984 kierownik Zakładu Teorii Mnogości, zwanego przez jakiś czas Zakładem Algebry. Członek komisji dyscyplinarnej, członek Senackiej Komisji Rozwoju Kadr Naukowych, kilkakrotnie przewodniczący komisji egzaminów wstępnych oraz przez kilka lat przewodniczący komisji egzaminów magisterskich dla studentów zaocznych na kierunku Matematyki.
Rozwiązał szereg starych opublikowanych problemów bardzo znanych matematyków np.: S. Banacha ( o sigama ciałach bez ciągłej miary). Problem S. Ulama dotyczący rozszerzenia zbiorów Lebesguea na prostej zamieszczony m. innymi w Księdze Szkockiej rozwiązał wspólnie z B.Węglorzem.
W „The Scottish Book”, Edited by R. Daniel Mauldin” (amerykańskie wydanie z 1981 Księgi Szkockiej) jest też wzmianka o jego rozwiązaniu problemu Banacha w formie uogólnionej dotyczącego reprezentacji permutacji produktów przez odwzorowania osiowe w pracy wspólnej z A. Erenfeuchtem. Wyeliminował hipotezę continuum z założeń kilku rezultatów Wacława Sierpińskiego m. innymi z jego monografii „Hypotese du Continu”. Wyeliminował hipotezę continuum z założeń twierdzeń Darsta i Mauldina. Uzyskał nowe, jednolite ujęcie podstawowych zagadnien teorii miary, pochłaniając jednocześnie kilka klasycznych rezultatów Sierpińskiego, Poprużenki , Marczewskiego i Ulama. Rezultaty te były zainspirowane przez wyniki K. Prikrego z 1976 roku. Jest jednym z autorów twierdzenia znanego obecnie jako „ Four Poles Theorem” dotyczącego niemierzalnej sumy zbiorów na prostej. Rezultatem z kombinatorycznej teorii mnogości o rodzinach miar jest jednolite i ogólniejsze ujęcie wielu wcześniejszych rezultatów częściowych Ulama, Alaoglu-Erdosa, Prikrego i Taylora. Jego wyniki dotyczące zbiorów uniwersalnie mierzalnych w tym uniwersalnie zerowych, zostały obszernie i dokładnie omówione w monografii: Togo Nishiura „Absolute Measurable Spaces” z 2008 roku gdzie pewną liczbę kardynalna wprowadzoną przez Grzegorka w 1981 autor monografi proponuje nazywać liczbą Grzegorka i oznaczać k(G) . Te wyniki i podobne dotyczące zbiorów zawsze pierwszej kategorii są omówione również w artykule: A. W. Miller „Handbook of Set Theoretic Topology”.
Wypromował doktorów: Jakub Jasiński (1985), Włodzimierz Bzyl (!985), Ireneusz Recław (!988), Radosław Drabiński (2014).
Wyróżniony przez Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki indywidualną nagrodą stopnia drugiego za osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych, za cykl prac z zakresu Teorii Mnogości. Wyróżniony również nagrodą dydaktyczną i dwukrotnie nagrodą naukową Rektora UG.
Autoryzacja: Edward Grzegorek